กลอนเกี่ยวกับการบริหารทรัพยากรมนุษย์ ตอนที่ 21

           แรงจูงใจคือสิ่งที่แสดงออก      ล้วนเกริ่นบอกว่าเป็นปรากฎการณ์
ของปัจเจกชนคนทั่วไปเป็นพยาน        ทุกวันวานตั้งแต่ลุกจากที่นอน
แต่ปัจจัยมนุษย์แม้นแตกต่าง               วิถีทางชีวิตคล้ายละคร
แต่ละคนคล้ายคลึงทุกบทตอน             เพียงเว้าวอนจูงใจไม่เหมือนกัน
          เฉกเช่นเงินลางคนชอบเหลือล้น หลายคนอาจไม่ใช่แรงไฝ่ฝัน
เป็นปัจจัยแรงจูงใจให้คร้ามครัน           บุคคลนั้นน้อยนักจักคล้ายคลึง
ปัจจัยเด่นเช่นว่าดังกล่าวนี้                  ได้แก่มีไฟทำงานใฝ่นึกถึง
และรวมถึงแรงขับกลับตราตรึง             เมื่อคำนึงตัวตนได้เติมเต็ม
          กระบวนการจูงใจที่ลึกซึ้ง         ควรเคล้าคลึงรับรู้กับบุคคล
กับตัวตนแท้จริงไม่สับสน                   และตัวตนหนทางอุดมคติ
ทุกคนล้วนแตกต่างที่แทัจริง               หากแอบอิงตัวตนต่างเริ่มริ
ความแตกต่างสองอย่างที่ว่านี้             คือเครื่องชี้ความต้องการของคนเรา (Rollinson,2008)
          ยกตัวอย่างแตกต่างที่ว่านี้        ระหว่างมีความสามารถของบุคคล
ที่นำทาง,และทักษะผู้นำคน               ที่ทุกคนมุ่งหวังได้ดั่งฝัน
และทำงานมุ่งมั่นเกินความจริง            วาดหวังอิงได้ทักษะผู้นำกัน
เป็นแรงใจจดจ่อเพราะรางวัล              มุ่งหมายฝันเฟื่องฟูอู้ฟู่ใจ
         แรงจูงใจจุดใหญ่มีสองอย่าง      เพื่อนำทางผู้บริหารผู้ใฝ่รู้ 
ในอย่างแรกจูงใจภายในกู (intrinsic)      ยังรับรู้แรงจูงใจในภายนอก (extrinsic)
รวมถึงแรงจูงใจในสังคม (social)           เมื่อระดมความคิดสะกิดบอก
ผู้รู้ต่างมองว่าไม่เหมือนดอก               ที่แบ่งคอกความคิดสะกิดใจ