บทกวีเกี่ยวกับอำนาจ

      
        จะหยิบยกฉกประเด็นมาชวนคิด     ช่วยสะกิดเตือนใจมิไหลหลง
เรื่องอำนาจวาสนามิยืนยง                     หากไม่ปลงคงวุ่นวายไร้สุขสันต์
ปรารถนาสิ่งใดในอำนาจ                       ควรฉลาดรู้จักใช้อย่างสร้างสรรค์
ด้วยมองถูกพูดถูกทุกสิ่งอัน                   จึงแบ่งปันให้คิดพินิจเตือน
         อย่านึกว่าอำนาจนั้นคือปืน            โดยฝ่าฝืนจิตใจประชาราษร์
คนในชาติถูกบังคับดั่งข้าทาส                 กั้นโอกาสปวงประชาดังใฝ่ฝัน
ประชาธิปไตยที่เขาต้องการกัน               มิอาจกั้นเสรีภาพพร่ำรำพัน
เนื่องเพราะใจต้องการความสำคัญ           ในฐานะพลเมืองที่เท่าเทียม
         อำนาจที่ดีควรสร้างสรรค์               ควรแบ่งปันคุณค่าดังฟ้าฝน
หลั่งสายฝนทั่วฟ้าประชาชน                   ชุมฉ่ำล้นทั่วหล้าปฐพี
มีเสรีอิสระในความคิด                           ไม่ปกปิดกีดกั้นในวิถี
ถนนเสรีภาพคราบผู้ดี                            คือไมตรีชนในชาติไม่ทิ้งกัน
         อำนาจนั้นมาจากงานคิดเขียน        ผู้เพ่งเพียรเขียนคำดูคมขำ
เป็นดูคล้ายสุภาษิตสะกิดจำ                   ด้วยถ้อยคำรื่นรสด้วยรสกรอง
เพื่อประชาพ้นวิบัติบำรุงราษฏร์               ปล่อยนักโทษเพื่อชาติไร้หม่นหมอง
ความสามัคคีมีไว้ด้วยปรองดอง               ชนทั้งผองแซ่ซ้องสาธุการ
         อำนาจนั้นประดุจดั่งความรัก          เป็นประจักษ์ให้เห็นดั่งลูกหลาน
ควรเมตตาเอื้ออาทรดั่งปราการ               คือสะพานเชื่อมใจที่ยั่งยืน
เปิดประตูสู้โลกแห่งกิเลส                      แสนวิเศษปลดปลงไม่ฝ่าฝืน
กฎแห่งกรรมไม่ละเมิดทุกค่ำคืน              สู่จุดยืนแดนวิไลไพร่ไม่มี
         อำนาจนั้นคือเงินทองและหน้าที่     ตำแหน่งมียศศักดิ์อัครฐาน
หากมุ่งแบกสมมติไปชั่วกาล                  สุดท้ายนั้นก็แตกดับไปทุกคน
เพราะรักโลภโกรธหลงอยู่ในที               คงไม่มีความสุขสนุกล้น
แต่อำนาจที่ยั่งยืนในสากล                     ไม่ฝึกฝนฝักไฝ่กับฝ่ายใด