puasansern999

                 เครื่องมือการจัดการเชิงสมดุลย์                  เสริมสร้างคุณติดตามผลการงาน       หนึ่งวัตถุประสงค์(objective)เพื่่อบรรลุขององค์การ      เช่นจัดการเติบโตในกำไร       สองมาตรวัด(measures)คือพารามิเตอร์                    เพื่อพบเจอความก้าวหน้าที่วางไว้       หากวัดความสามารถทำกำไร                                  วัดผลในกำไรเฉลี่ยสูงสุด                  สามเป้าหมาย(target)คือคุณค่าสิ่งวัดได้         เช่นลดในการสูญเสียการผลิต       คิดเป็นร้อยละเจ็ดอย่างที่คิด                                   เพิ่่มผลิคสูงขึ้นและต้นทุน       สี่แผนริเริ่ม(initiatives)คือโครงการ(pro ject)             และแผนงาน(program)ริเริ่มอย่างอบอ่น       เพื่อตอบสนองจุดหมายที่เกินทุน                            สร้างสมดุลย์ทุกด้านไม่หนักเอียง                  การทบทวนย้อนกลับสนับสนุน                   มาจากทุนความคิดในแบบเก่า      ในอุตสาหกรรมญี่ปุ่นได้นำเอา                                ที่พวกเราเรียกว่าคือคิวซี      และต้นทุนลดไปฐานศูนย์(Zero-defect)นี้                  คำศัพท์ที่สำคัญทั่วธานี  

                การจัดการภาครัฐของรัฐบาลไทยมุ่งเน้นการสร้างความปรองดองในทุกภาคส่วนนั้นนับว่ามิใช่เรื่องง่ายเลย  เพราะความต้องการของบุคคลแต่ละระดับมีความต้องการที่ต่างกันทั้งในด้านแนวคิด,อุดมการณ์,ทัศนคติ, อัตลักษณ์ของบุคคลที่หล่อหลอมมาต่างกัน  ดังนั้นการที่ภาครัฐต้องหันมาใช้กรอบการมองเกี่ยวกับการปรองดองนั้นทำไปเพื่ออะไร, เพื่อใคร, และเพื่อคนกลุ่มใดที่เป็นกลุ่มเป้าหมาย  แต่การปรองดองก็ย่อมมีคนหรือกลุ่มได้เปรียบ หรือเสียเปรียบกัน   ดังนั้นกรอบการมองเพื่อสร้างความสมดุลย์ให้เกิดขึ้นในสังคมไทยเป็นเรื่องค่อนข้างยาก เพราะไม่ได้มีพื้นฐานมาจากความจริงใจที่เกิดขึ้น  ซึ่งพิจารณาได้ดังนี้                1. การปรองดองนั้นมุ่งหมายการนิรโทษกรรมความผิดหรือไม่ ?                2. การปรองดองนั้นเป็นเพียงการเลื่อนปัญหามากกว่าการแก้ที่รากเง่าของปัญหาหรือไม่อย่างไร เพราะไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงตามความต้องการของประชาชนหรือไม่ ?                3. การปรองดองเป็นภาพสะท้อนถึงทุกกลุ่มยอมรับความผิดที่เกิดขึ้นใช่ใหม หรือเป็นเพียงฉากบังเพื่อการช่วยเหลือผู้กระทำความผิดหรือไม่ ?                4. การปรองดองเป็

                 ประวัติการจัดการเชิงสมดุลย์     เริ่มมักคุ้นปีหนึ่งเก้าเก้าสอง     โดยแคปลัน,นอร์ตันมีมุมมอง            ดัชนีของคะแนนมุ่งหมายเตือน     ที่เรียกว่า"บาล้านซ์สกอร์การ์ด"          เพื่อวัดมาตรผลงานการขับเคลื่อน     ในวารสารชื่อดังไม่ลืมเลือน              ไม่บิดเบือนคือฮาร์วาร์ดบิวสิเนส             ที่ใส่ใจวิธีการอันกล่นเกลื่อน     กลายเป็นเดือนดาวเด่นของยอดขาย     ในหนังสือธุรกิจที่มากมาย                ที่่ท้าทายผู้อ่านเยี่ยมชะมัด     คือ"บาล๊านสกอร์การ์ดที่ดัดแปลง       ที่เติมแต่งกลยุทธ์สู่ปฏิบัติ     และตีพิมพ์รูปเล่มเต็มพิกัด                ปรากฎชัดในปีหนึ่งเก้าเก้าหก             มันคือแนวทางเกี่ยวกับประวัติ    บอกแน่ชัดว่าอะไรจะเกิดขึ้น     แต่ไม่อาจบอกเราอย่างยืนพื้น            บังเกิดขึ้นในปัจจุบันเป็นอย่างไร     ไม่ว่าเป็นตัวชี้วัดที่ดีนั้น                    ที่สร้างสรรค์ผลงานอนาคตได้     คุณค่าตลาดองค์การนั้นต่ำไซร้          ค้ากำไรเกินไปไม่ค่อยดี             การมุ่งหวังอย่างเดียวในกำไร     ไม่ช่วยให้เกิดคุณค่าต่อลูกค้า